İnsan kendini sorgulamaya başlayana kadar, yaşamını yalnızca ona öğretilenler, kurallar ve el yordamı ile şekillendiriyor. 

Gün gelip sorgu başlayınca tüm bu öğrendikleri gitmeyi arzuladığı yere ulaşmasına yeterli özellikte ve nitelikte olmuyor. Bu noktada çeşitli arayışlar başlıyor. Sorgulamalar, gözden geçirmeler ve belki de zorlu dönüşüm süreçleri. 

Sana ne söylendi şimdiye kadar? Hepsini unut!

Bizler, yaşamı var edenler, yaşamın sürmesini ve sonsuzluğu mümkün kılanlarız. 

Bizler, bu kocaman evreni küçücük hücrelerinde taşıyıp, anlayan ve anlatanlarız. 

Bizler yaşamız!

Var ettiğimiz her şeyden, tüm olaylardan ve oluşlardan sorumluyuz.

Karanlık küçük bir kozanın içinde tekmeleye tekmeleye genişlettin yuvanı. Yeri geldi duvarlarına içindeki en değerli duyguları sırladın, yeri geldi en sert kemiğin ile pürüzlerini kazıdın bedenin yara bere..

Bu gün, her yerini sırlayıp sedeflediğin, böylelikle yaşanır hale getirdiğin, yine de içine sığamadığın, sınırlı ışıltıların gönlünü hoş etmeye yetmediği, güvende hissetmenin yaşamın doyuran coşkusunu vermediği noktadasın. 

İnsanın cahilliği ebedidir. Ne kadar bilirse bilsin, her zaman kendi cehalet kuyusuna her idrakiyle bir taş atacak olsa da, o taşlar o kuyuyu doldurmaya yetmeyecektir. İşte tekamül, bu kuyunun dolmasıyla ilgilidir ve sonsuza uzanan bir serüvendir. 

Üçlemenin ilk inzivası “cahilinn kozası” insanın kendini sırladığı, çerçevelediği kabuk ile ilgilidir. 

İnsanın cahilliği ebedidir. Ne kadar bilirse bilsin, her zaman kendi cehalet kuyusuna her idrakiyle bir taş atacak olsa da, o taşlar o kuyuyu doldurmaya yetmeyecektir. İşte tekamül, bu kuyunun dolmasıyla ilgilidir ve sonsuza uzanan bir serüvendir. 

Üçlemenin ikinci inzivası “kozadan çıkış”  bilincini kozasından kendine çevirmiş varlığın yeteneklerine inisiye olduğu, kendi kendine uçmasının önündeki engelleri, sınırlamaları kaldırdığı ilk “özgür deneyimlerini” yaşadığı, kendine ait olanları kullanmaya başladığı alandır. 

İnsanın cahilliği ebedidir. Ne kadar bilirse bilsin, her zaman kendi cehalet kuyusuna her idrakiyle bir taş atacak olsa da, o taşlar o kuyuyu doldurmaya yetmeyecektir. İşte tekamül, bu kuyunun dolmasıyla ilgilidir ve sonsuza uzanan bir serüvendir. 

Üçlemenin son inzivası “kozadan özgürleşme ve cahilin bilinci”;  öğrenciliğinin eksiklikten değil, yolculuktan olduğunun bilincinde olan varlığın, yaşam içindeki renklerini özgürce, saklanmaya ve saklamaya ihtiyaç duymadan yaratıcılığını kullanarak özgür dansını yaptığı alandır.