Korkularımız neye hizmet ediyor?

Korku! Dönemimizin sessiz hırsızı.
Bazen kapıdan, bazen hiç beklenmedik yerlerden, bazen bir hediye paketinden çıkıp önümüze geliveren!
Tanıyor muyuz korkularımızı? Nelerden korkuyoruz?

Bu dönem “şu meşhur dönem”; hepimiz bir şekilde yüzleşiyoruz korkularımızla.
Bazılarımız şu anda korku diye adlandırdığım hissi “can sıkıntısı” olarak tanımlıyor. Bazılarımız “bir şey yapmadan durmaya alışmamışım”, bazılarımız “bu durum geçince … hazırlıklı olmak lazım” diye geçiriyor.

Çoğumuz, geleceğimizin güvende olmayışından, durursak yıllardır dinlemediğimiz iç sesimiz ile karşılaşacağımızdan ve beklediği kişi olmama ihtimalinden, zamanı kaçırıyor olmaktan dolayı korkular yaşayıp bunları normalize etmiş durumda.
Korku, bilmeyi ve garantilemeyi çok istediğimiz durum ve hallerde öngörü sahibi olamadığımız anlar için geçerlidir. Korku, bilinmezliğe giden yolun kapısının ardına kadar açık olma halidir. Ve ancak oraya adım atınca geçersiz hale gelir, çünkü artık belirsiz olana dair bir fikriniz vardır. Bilmediğimiz durumların karanlık dumansı şövalyesidir o!

Her değişim eşiğinde bir anda sarar etrafı incecik tül gibi dumanıyla, önünü göremez olursun. Kalbin bir başka atar, belki elin, ayağın, hatta aklın tutulur. Ve zihnin… çalışmaya başlar, hiç olmadığı kadar yüksek sesle, inanılmaz bir hız ve yaratıcılıkla.
Olabilecek tüm olası senaryolar oluşur kafanda, gerçek korkuların, arayıp da bulamadıkların, mezarlarından hortlayan hayaletler gibi çıkar karşına;
Yalnızlık korkun,
Başarısızlık korkun,
Ölüm korkun,
Parasız kalma, hayatını sürdürememe korkun,
Aileni kaybetme korkun,
Sevilmeme, onaylanmama korkun…

Tüm bu hortlaklar kol kola girip baş rolü paylaşırlar zihninde ve sen, küçük, aciz, öfkeli ve yaralısındır.
Bedenin taş kesilir, gözlerinden ateş çıkar, kalbin sınırsız atar ve en önemlisi ince, ince gitgide yükselen düşük bir frekans yayarsın. Öyle tiz bir sestir ki bu çok uzaklardan, mekansız diyarlardan duyulur.

Seninle beraber aynı sesi çıkaran diğer insanların frekansları ile birleşerek dev dalgalar oluşturur. Bu dalgalar dünyalar üzerinde tsunami etkisi yaratacak kadar güçlüdürler çünkü herkesin bir korkusu, öfkesi vardır. O anda korkmayan insanlara da çarpar bu dalga ve içinde saklanmış bir korku hortlağı var ise onu da uyandırıp alır içine ve böylelikle büyüdükçe büyür, genişledikçe genişler. Sonunda karanlıklar barajını doldurur. Artık bu frekansın bir dönüştürücüsü vardır, ondan elektrik enerjisi, atom enerjisi üretebilir!

Ancak bu barajın kullanım yetkisi sende değildir. Yetkili olanlar bu enerjiyi istedikleri yerde kullanabilirler ve bunlardan hangisini istediğini veya istemediğini sana sormazlar ama sen, barajın doluşuna katkıda bulunan olarak dolaylı gibi görünse de direkt olarak yapılanlardan sorumlusundur. Çoğunlukla bunlar hiç istemeyeceğin şeyler olurlar çünkü karanlıklar şövalyesi sadece karanlıkta yaşayabilir.

Bir tarafta da, içindeki korku hayaletlerinin her biri ile tanışmış olan insanlar vardır. Bu korku-öfke frekansı yayıldığında, onların hortlakları oldukları yerden kafalarını kaldırsalar da, tüm bedeni harekete geçirip yeni karanlık enerji üretemezler. Dolayısı ile bu insanlar baraja katkıda bulunmazlar. Onların katkıda bulundukları bir baraj gölü değildir. Açılan bir çiçektir. Bu çiçek içinde dinginliği ve huzuru barındırır, zihinden zihine bağlanarak bir ağ oluşturur ve bu ağ, arasına aldığı karanlık bölgeyi de huzura ve dinginliğe doğru evriltir yani dönüştürür.

İkisinin çalışma prensibi birbirinden farklıdır. Çiçek birikmeden bir örümcek ağı gibi genişler. Karanlık Şövalye birikip kanalize olur. Dalga boyları, sesleri farklıdır.

Birinde biat vardır, diğerinde özgürlük.
Birinde acı vardır, diğerinde huzur.
Birinde bir diğerinin gücüne muhtaçlık ve yalnızlık vardır, diğerinde bütünlük ve teklik
Birinde hükmetme vardır, diğerinde hakimiyet.
Birinde korku ve güvensizlik vardır, diğerinde güven ve sevgi.
Birinde esaret vardır, diğerinde özgür irade

Frekansımız, yolumuzun yönünü belirler.
Frekansı yükseltmek, kendini, zihnini tanımaktan geçer.

Peki sizce, barajı mı dolduruyoruz, çiçek mi açıyoruz?
Seçim her zaman bizim!