Özgürlüğün Bedeli Var:Kabuklarımızı Kırarak Büyüyebiliriz Ancak
Kabukları kırarak büyüyoruz. Hani toprağın altında sessiz sakin gelen ne varsa beslendiğimiz hallerin son bulup dışarı taşmaları.
Bir karar hali, kabuklarını çatlatıp, gözlerini kör eden ışığa kendini açmak ki; sonunda halihazırda bildiğin yaşamın garantisi yok, ya da usul usul toprağın altında tüm hayallerin ile birlikte, kuru bir tohuma, oradan toprakla bir olup gübreye dönüşmeyi beklemek arasında.
Her birimizin her dönemde yaşadığı bir şey, ama belki hayatlarımızda çok az gerçek bir büyümeye yol alıyoruz, büyük değişimler gerçekleştiriyoruz. Doğmak ve ölmek kadar keskin bir şeyden bahsediyorum.
Bedenimizden almıyoruz artık sütümüzü, köklerimizden alıyoruz, ne olduğunu bildiğimiz ve gördüğümüz. Anladığımız zaman topraktan, anadan başımızı kaldırıp da dünyaya bakabildiğimiz, kökümüzün yerini bilip ve anlayıp göklere yükseldiğimiz…
Büyümek ilginç bir hal. Asıl ilginç olan, olan şeye verdiğimiz isim “büyümek”.
Oysa biz, özleşiyoruz. Özümüz ne ise ona yaklaşıyoruz. Ya da ölüyoruz. O kadar.
Özleşmek (büyümek) için habitatının, geldiğin toprağın ne olduğunu ve oradaki oyunu idrak etmek gerekiyor. Sevgi nedir, ilişki nedir, alma-verme nasıl olur, bağlılık ve bağımlılık nedir, huzur nedir? Ve daha nicesi tohum olarak beklediğin yerde yükleniyor.
Sana ait olup olmadığını sorgulayabilecek kadar kendinde isen, o kadar merkezde isen özleşmeye başlamışsındır.
Çocuk kalmak uğruna, ailene duyduğun büyük sevgiyi kaybetmemek adına, özünden vazgeçersin bazen, bilmeden…
Öyle çok seversin ki seni doğuranı, sana ne yapmış olur ise olsun, onun istediği çocuk/insan olma adına tüm hayatından vazgeçip programlanmış yarı uykuda bir robot gibi geçirirsin hayatını. O da seni öyle çok sever ki, gitmeyesin, kopmayasın diye memesinden “özleşmene” izin vermez, yine bilmeden…
Böylece birbirinizi besler durursunuz, arada dönen süt bayatlayıp bozulsa da devam eder birbirinizi kurutursunuz.
Bırakamazsınız, çünkü sadece bu beslenmeyi mümkün kılmak için her iki taraf da, çok fazla vermiştir kendinden, özünden. Başka beslenme kanalları kalmamıştır belki de…
Bu yüzden bazı anneler, kendilerinin insan olduklarını unutur ve kendi tanımlarını yaparken “anneyim” derler. Çocukları da insan değil “çocuk”tur. Hayatlarındaki tüm enerjiyi buraya akıttıkları için, geri almak istedikleri yer de aynı yerdir. Verdiği yerden alır doğal olarak.
Çocuk da, talebi karşılamak için orada kalır. Özleşmeden… Prematüre hali ile..Çünkü başka türlü besleyemez anneyi/babayı. Bu yüzdendir bitmek bilmeyen gerginlikler, itişmeler çekişmeler. Sebebi belli olmayan öfkeler.
Kökümüze inip baktığımızda, sevgiyi neye karşılık, ne şartlarda edindiğimize, ilişkilerimizde oluşan zeminsizliği veya sabitliği anlamlandırabiliriz.
Tabiri caiz ise, göbek bağını kesmemiş ilişkilerin çocukları, ilişkilerinde bağımlılık arar, özgür bırakıldığı durumlarda sevgiyi hissedemez, alamaz, belirli kalıplar oluşmadan kendini güvende hissedemez, sosyal olarak korkak, çekingen olur. Değişiklikler için ya çok yüksek ya da çok düşük enerji hallerine ihtiyaç duyar, uçlarda hareket edebilir.
Bu, görünmez bağını koparmak içindir aslında. İpini aniden çeken keçiler gibi.
Bu oyundan tek taraf olarak çıkmak, sevgisiz, vefasız, bencil vb. olarak yargılanmana sebep olabilse de, tamamen sevgidendir.
Sevgi bağımlılık değildir.
Sevgi koşullu değildir.
Oyunu görmek, sevgiyle bırakmaya olanak sağlar, bağımlılıktan bağlılığa adım atmanı…
Böyle bir koşuldan çıkan bireyler doğal olarak sevgiyi, eril oluşumlara bağlarlar. Beklenti içinde, zihinsel ve kurguya dayalı “sevgimsi” bir şey yaşarlar. Kararla severler, layık bulurlar veya bulmazlar. Kendilerini sevgi verene karşı borçlu hisseder, dolayısıyla karşılık vermek için özgürlüklerinden, özlerinden, bedenlerinden, neleri varsa onlardan verirler…
Hayata, vahşi yaşama çömez ve yetersiz kalırlar.
Yaşam vahşidir evet, doğaldır çünkü doğal her şey gibi kendine has bir naturası vardır ve bu kontrol edilemez. Kontrol edemediğimiz her şeye vahşi diyoruz! Oysa doğaldırlar sadece…
Ve böylelikle, o çok sevip gözümüzden sakındıklarımızı kör topal bırakıyoruz yaşamın vahşi kollarına.
Kendi korkularımızla başa çıkamadığımız için, kendimizle yüzleşmediğimiz ve yaşamda varsayımlar ile ilerlediğimiz için, acılarımızı kabul etmediğimiz, insan olduğumuzu gözden kaçırdığımız, mükemmel olmaya çalışırken kendimizi katılaştırdığımız için; o çok sevdiğimiz çocuklarımızı da kendi hapishanelerimizin içine kilitliyoruz. Dışarıdaki her şeyden korkarken, onu da korkutuyoruz. Vahşi halini, doğal halini örseleyip ortaya çıkmasına izin vermiyoruz. Hapishanemizin şekline uydurmaya çalışıyoruz. O şekilden farklı bir forma akarsa, sevgisizliğimizle tehdit ediyoruz.
Aynı şekilli kesilmiş ağaçlar gibi, ağaçtan tavşan yapıyoruz!
Çocuğumuzun özleşmesine bizler izin vermiyoruz!
Bunu da sevgiden yapıyoruz!
Çünkü bizim sevgimizin gerçek adı KORKU!
Ve bilmeden, kaşık kaşık çocuğumuzun ağzına “korku” maması veriyoruz…
Uyanmak herkesi şifalandırır, kendin olmaya adım atmak ve sadece kendine dair değişime evet demek, herkesi şifalandırır.
Özgürleşmek, seni olduğu kadar aynı anda etrafındaki herkesi şifalandırır. Özgürlük, bağımlılıktan bağlılığa yani gerçek sevgiye giden yolu sunar.
Kendine doğru atılmış bir adım, bütüne doğru atılmış bir adımdır, tartışmasız…
Bugün, hepimiz için bir şey yapın ve kendinize “evet” deyin.